ዐጼ ምኒልክ ከአድዋ ጦርነት በኋላ  ወደ ሸዋ ተመልሰው አዲስ አበባ ሲደርሱ፣ ሕዝቡ በደስታና በእልልታ ተቀበላቸው፤ ወዲያውም ግዳይ ሲጣልና ሲፎከር ከዚህ ቀጥሎ ያለው ተገጠመ።

ምኒልክ ተወልዶ ባያነሳ ጋሻ፣

ግብሩ እንቁላል ነበር ይህን ጊዜ አበሻ።

በሠራው ወጨፎ ባመጣው እርሳስ፣

ተፈጠመ ጣልያን አበሻ እንዳይደርስ።

ምኒልክ ተጉዞ የምትጠይቁኝ፣

ፊትም አላለፈ ኋላም አይገኝ።

አባተ በመድፉ አምሳውን ሲገድል፣

ባልቻ በመትረየስ ነጥሎ ሲጥል፣

የጎጃሙ ንጉሥ ግፋ በለው ሲል።

እቴጌ ጣይቱ እቴጌ ብርሃን፣

ዳዊቷን ዘርግታ ስምዐኒ ስትል።

ተማራኪው ባዙቅ ውሃ ውሃ ሲል፣

ዳኛው ስጠው አለ ሠላሳ በርሜል።

እንደ በላዔ ሰብእ እንደመቤታችን፣

ሲቻለው ይምራል የኛማ ጌታችን።

መድፉን መትረየሱን ባድዋ መሬት ዘርቶ፣

እንክርዳዱን ነቅሎ ስንዴውን ለይቶ፣

የተዘራውን ውል አጭዶና ወቅቶ

ላንቶኒሊ አሳየው ፍሬውን አምርቶ።

እንፋቀር ብሎ ለምኖ መሬት፤

ንግድ ሊያሰፋበት ሊዘራ አታክልት፣

እያመጣ ሊሰጥ ግብሩን ለመንግሥት፣

ለጓዙ ማረፊያ አገር ቢሰጡት፣

ተጠማኝ ሰንብቶ ሆኖ ባለርስት፣

ወሰን እየገፋ ጥቂት በጥቂት

እውነት ርስት ሆነው ተቀበረበት።

ባሕር ዘሎ መምጣት ለማንም አትበጅ፣

እንደ ተልባ ሥፍር ትከዳለች እንጅ፣

አትረጋምና ያለ ተወላጅ።

የዳኛው አሽከሮች እየተባባሉ፣

ብልት መቆራረጥ አንድነት ያውቃሉ፣

አድዋ ከከተማው ሥጋ ቆርጠው ጣሉ።

የእስክንድር ፈረስ መቼ ተወለደ፣

የምኒልክ ፈረስ በክንፎቹ ሄደ፣

ደንገላሳ ሲዘል እየተጓደደ፣

የሮማውን ኩራት በእግሩ አሰገደ።

አገርህን ምኒልክ እንዳሁን ፈትሻት፣

ባያይህ ነውና ጠላትህ የሚሻት፣

እጁን ቀምሼ አላውቅ እያለ ሲያማህ፣

ቀመሰና እጅህን መጥቶ ጠላትህ፣

ሮም ላይ ተሰማ ለጋስ መሆንህ።

የኢትዮጵያ ታሪክ

ከዐፄ ቴዎድሮስ እስከ ቀዳማዊ ኃይለሥላሴ

ተክለ ጻድቅ መኩርያ

ገጽ 115-116